مزیت رقابتی

مزیت رقابتی این نوآوری و ایده توسط دی در سال 1984 معرفی شد. مزیت رقابتی پایدار ارائه شده توسط پورتر، استراتژی مزیت رقابتی را به عنوان مفهوم کمترین هزینه و حداکثر تمایز بر اساس دستیابی به مزیت رقابتی پایدار تعریف کرده است.
بارانی در سال 1991 تعریف بهتر و رسمی تری از مزیت رقابتی پایدار ارائه کرد:

به گفته وی، یک شرکت با استراتژی خود دارای مزیت رقابتی است که رقبای فعلی و آینده آن نمی توانند آن را اجرا و اجرا کنند و حتی نمی توانند منابع را کپی کنند. روزگار و همکاران 1393: 68)

یکی از مفاهیم اساسی در تجارت در تجارت جهانی و بین المللی، مزیت رقابتی است که موقعیت رقابتی سازمان را تعیین می کند و سازمان را در ایجاد موقعیت دفاعی در برابر رقبای خود تقویت می کند.

زمانی که سازمان مزیت رقابتی به دست آورد، ارزش مشتری مداری خود را در مقایسه با سایر سازمان ها حفظ و ارتقاء می بخشد.

مزیت رقابتی افزایش جذابیت پیشنهادات شرکت نسبت به رقبا از دیدگاه مشتریان است. مزیت رقابتی توانایی شرکت ها در جلب نظر مشتریان خود در مقایسه با رقبا بر اساس قابلیت ها و ظرفیت های سازمانی است.

مزیت رقابتی ارزشی است که شرکت می تواند به مشتریان خود ارائه دهد به گونه ای که این ارزش ها بیشتر از هزینه های مشتری باشد.

با توجه به تعاریف فوق از مزیت رقابتی و سایر تعاریف، می توان گفت که رابطه مستقیم بین ارزش های مورد نظر مشتری و ارزش های ارائه شده توسط شرکت و ارزش های ارائه شده توسط رقبای شرکت مطابق با مزیت رقابتی. الزامات و ابعاد مزیت رقابتی را تعیین می کند.

از دیدگاه مشتری، اگر مقایسه ارزش های ارائه شده توسط شرکت با ارزش های ارائه شده توسط رقبا، سازگارتر و نزدیک به ارزش ها و نیازهای مورد نظر شرکت باشد.

می توان گفت که شرکت با هم است نسبت شانس یا نسبت‌های بیشتر دارای چنان مزیت رقابتی نسبت به رقبای خود هستند که این مزیت باعث می‌شود شرکت از نظر نزدیک بودن به مشتری و تسخیر قلب او در بازار برتر باشد.

امروزه سازمان ها برای افزایش عملکرد و رویارویی با رقبای خود نیاز به مزیت های رقابتی دارند. زیرا عملکرد برتر که هدف همه سازمان هاست، ناشی از مزیت رقابتی آنهاست.

در سال‌های اخیر، مزیت رقابتی در کانون بحث‌های استراتژی رقابت قرار گرفته است و بحث‌های زیادی در مورد مزیت رقابتی مطرح شده است. پورتر اولین کسی بود که اصطلاح مزیت رقابتی را برای رشته استراتژیک معرفی کرد.

مزیت پویا در مقابل فضایی:

مزیت های موقعیتی از ویژگی ها و دارایی های شرکت ایجاد می شود و عوامل ایجاد چنین مزیت هایی اغلب ثابت و مبتنی بر مالکیت یا دسترسی به منابع و دارایی ها هستند. به طور کلی، چند نمونه از مزیت رقابتی موقعیتی عبارتند از:

مزیت رقابتی بر اساس قابلیت ها (شامل استعدادهای مدیریتی، کارکنان ماهر و متخصص و فرهنگ سازمانی برتر)، مزیت رقابتی بر اساس اندازه

(شامل قدرت بازار، صرفه جویی در مقیاس)، مزیت مبتنی بر دسترسی (شامل روابط خوب با همکاران، ارتباط مطلوب با مکمل ها)، تدارکات کنترل بهتر شبکه و دسترسی بهینه به شبکه توزیع و داشتن استاندارد فنی صنعت مانند اینتل در کامپیوتر. مزیت های رقابتی جنبشی (پویا) اساس کارایی و اثربخشی شرکت ها در بازار است

زیرا چنین مزیت هایی شرکت ها را قادر می سازد تا فعالیت های تجاری را به نحو احسن و موثرتر از رقبای خود انجام دهند که اغلب مبتنی بر دانش و قابلیت های سازمان است. پایدار است.

مزیت های رقابتی جنبشی (پویا) را می توان به چهار دسته کلی زیر طبقه بندی کرد: قابلیت های کارآفرینی، قابلیت های فنی، قابلیت های سازمانی و قابلیت های استراتژیک.

چنین قابلیت هایی برای ایجاد، یکپارچه سازی و هماهنگی دانش و مهارت های شرکت به طور کارآمد و مؤثر و همچنین بازسازی و بسیج در راستای تغییرات محیطی، پویایی ها و فرصت ها و حصول اطمینان از انتقال موثر آنها می باشد.

بدیهی است که بین مزیت های موقعیتی و مزیت های پویا تعامل وجود دارد و این دو بر یکدیگر تأثیر می گذارند و از یکدیگر نشأت می گیرند.